One Shot 1 cz.2

3 część dodam po Wigilii :D

_________________________________________________________________________________

Święta u Hahn'a

- No oczywiście, mamy tyle pieniędzy i czasu! Idźmy i zagrajmy koncert za darmo! – krzyknął wzburzony Chaz

-Dokładnie, może jeszcze kupmy wszystkim prezenty, przebierzmy się za świętego Mikołaja i chodźmy przez cały szpital rozdając podarki i krzycząc  ho ho ho! – dołączył się Dave 

Atmosfera robiła się co raz gorsza, a przecież chodziło mi tylko o zwykły świąteczny gest. Wiedziałem, że przekonanie chłopaków graniczy z cudem i to z półki tych, które nie spełniają się nawet na gwiazdkę. 

-Dajcie spokój! Czy naprawdę macie takie lodowate serca? Nie rusza was los tych dzieciaków, które muszą radzić sobie z problemem większej wagi niż wszystkie wasze razem wzięte?! Co z was za ludzie?! – zripostował Mike 

- Jeżeli takie macie podejście do pomocy potrzebującym to nie chce mi się z wami nawet jeść kolacji, nie mówiąc już o grze w jednym zespole. – podsumował Rob

I właśnie w ten sposób nasz dom podzielił się na dwa obozy, ale czy o to w tym wszystkim chodziło …?

Kolejny poranek, został jeden dzień do Wigilii, a ja zamiast szykować się ze wszystkim do świąt muszę walczyć na domowym froncie. Z racji, że wstałem dość wcześnie  postanowiłem, że ucieknę póki jeszcze mam jak.  Ubrałem na siebie ciepłą kurtkę, a na szyję zarzuciłem ciepły szalik, który własnoręcznie wydziergała mi mama na zeszłoroczne święta. Kto by pomyślał, że pomysł pomocy może być powodem, przez który gwiazdka będzie wyglądała jak jeden, wielki Armagedon, a nie ciepły i rodzinny wieczór. Nawet nie wiem kiedy zawędrowałem pod szpital St. Marie i tak jak dnia wczorajszego w jego oknie, na pierwszym piętrze siedziała mała, niebieskooka dziewczynka. Coś w środku mówiło mi, że nie wystarczy kupić choinki , trzeba zrobić coś więcej,  żeby pomóc tym małym pacjentom. Wnet ruszyłem ku szpitalnej recepcji. 

-Witam, nazywam się Joe. Tak wiem, nic to Pani nie mówi.

Recepcjonistka patrzyła na mnie zdziwionym wzrokiem i ani za grosz nie rozumiała o co mi chodzi ani kim jestem.

-Szukam tutaj małej dziewczynki… Niebieskie oczy, ma sale na pierwszym piętrze, często przesiaduje przy oknie. Może powiedzieć mi Pani pod jakim numerem ją znajdę?

-Dobrze, ale czy jest Pan kimś z rodziny? Bratem? Wujkiem?

- Nie, w ogóle się nie znamy.

- Niestety, przykro mi. Nie mogę Pana nigdzie zaprowadzić, proszę mnie zrozumieć, przepisy. 

- Ah tak… A mógłbym rozmawiać z dyrektorem oddziału?

- Oczywiście. Proszę udać się na wprost i wejść w trzecie drzwi po lewej. Ms Johannson powinna być u siebie.

- Dziękuję Pani ogromnie! 

Kiedy tylko wiedziałem gdzie, ruszyłem pośpiesznym krokiem w stronę gabinetu. Ale o co tak naprawdę chciałem zapytać ? Przed chwilą miałem wszystko w głowie, ale przez to całe zamieszanie w mgnieniu oka moje myśli znikały tak szybko jak się pojawiały. 

- Proszę wejść! – zabrzmiał głos zza drzwi

-Witam, nie przeszkadzam? 

- Nie, proszę usiąść. 

- Tak.. Dobrze może przejdę do sedna. Chcę pomóc tej małej i wszystkim dzieciakom , które leżą w tym szpitalu. Mam pomysł na zorganizowanie zbiórki pieniędzy na ich leczenie i prezenty pod choinkę. Najwyższa pora aby ktoś się tym zajął ! 

Kiedy tylko skończyłem mówić, uświadomiłem sobie, że nawet się nie przedstawiłem i wszystko opowiedziałem niemalże jak przyszły pacjent, ale co nieco innego oddziału…

- A nazywa się Pan?

- Joe, po prostu Joe.

- Okej, tak więc po prostu Joe. Doceniam co chcesz zrobić dla naszych pacjentów, ale skąd taki pomysł? I o jaką małą Ci chodzi?

- Mała.. Niebieskooka dziewczynka z sali na pierwszym piętrze. A pomysł? Po prostu chęć pomocy dzieciakom. 

-Wydaje mi się ,że chodzi Ci o Amy… To jedna z najciężej chorych pacjentek naszego szpitala. Straciła już jakąkolwiek wolę walki, a między nami mówiąc zostało jej nie więcej niż trzy tygodnie życia. Oczywiście to nic przesądzonego, ale niestety nasz szpital nie ma funduszy na nowszy sprzęt do leczenia tych biedny dzieci.

- Nawet nie wiem co powiedzieć. Pierwszy raz spotykam się z tak ciężką sprawą. Mógłbym zamienić z Amy parę słów?

- Nie ma sprawy, może chociaż to sprawi ,że się uśmiechnie. Leży w sali sto jedenaście. 

W mojej głowie tłoczyły się tysiące myśli. Jak zorganizuje pieniądze dla dzieci skoro chłopacy nie chcą grać? Co powiem tej małej jak wejdę do sali? Przecież w życiu nie przeżyłem czegoś takiego jak ona i nie mam pojęcia jak mógłbym jej pomóc. 

- Hej , mogę wejść?

Dziewczynka siedziała jak zwykle przy oknie i wpatrywała się w dal. Nic nie odpowiedziała. Pomyślałem, że skoro nic nie mówi to może nie ma nic przeciwko temu abym wszedł.

-Mam na imię Joe, a Ty ? 

Po raz kolejny nie usłyszałem odpowiedzi na moje pytanie. 

- Ooo chwila.  Amy tak? Dobrze przeczytałem z karty ? Wiesz, postanowiłem Cię odwiedzić bo mam do Ciebie pewne pytanie. Wczoraj tak intensywnie i niezwykle wpatrywałaś się we mnie, kiedy siedziałem na ławce w parku. Czy aż tak źle wyglądam? Wiem, że pewnie do przystojnych nie należę, ale jeszcze nikt, nigdy tak na mnie nie patrzył.

I znów to samo. Brak odpowiedzi, nawet najmniejszego drgnięcia ręki czy ust. To chyba rzeczywiści nie ma większego sensu, lepiej będzie jak odpuszczę i zajmę się własnymi problemami.

- Cóż może kiedyś będziesz chciała porozmawiać. Na stoliku zostawiłem numer swojej komórki, gdyby coś to dzwoń o każdej porze. 

Wziąłem swoją kurtkę i chwyciłem za klamkę, gdy nagle z końca sali usłyszałem delikatny głos.

-Bo Pan ma na twarzy namalowaną miłość i dobro. Jeszcze takiej twarzy nie widziałam.

Te słowa spowodowały, że moje serce zamarło. Wtedy właśnie dotarło do mnie, że muszę jej pomóc choćbym musiał przewrócić świat do góry nogami…